Relaties zijn voor veel mensen een soort kader van verschillende overtuigingen en emoties. We kennen het allemaal, in het begin van een relatie, in de periode van de verliefdheid, zien we alleen maar het mooie van onze partner, het is precies alsof we alleen maar verbonden zijn met de ziel. 

We zien nog niet de trekjes en de behoeften van het ego. Misschien is dat wel de tijd waarop we elkaar zien als de essentie die we echt in wezen zijn.

Maar al snel gaat ons ego, en de monkey mind, zoals ze zeggen, zich ermee bemoeien. In de periode van verliefdheid komen de eerste gedachten al naar boven: belt hij/zij me wel? Stuurt ze me/Vindt hij/zij me wel leuk? Ben ik goed genoeg?Voldoe ik aan de verwachtingen? Enzovoort.

Maar ook de eigen verwachtingen en behoeften komen in beeld. Ik heb … nodig in een relatie en de ander moet mij dat geven. Ik heb bevestiging nodig, liefde, aandacht, respect en waardering. Vaak zijn dit ook de behoeften waar we niet altijd bewust van zijn.

Ik kan mij de fase die volgde op mijn periode van verliefdheid nog goed herinneren. Ik vond niet alles meer leuk aan haar en er ontstonden gedachten als: kun je niet iets meer aandacht geven of me op deze manier liefde geven? Helaas geeft de ander je nooit precies de liefde zoals jij die wilt hebben. Dat komt omdat we er altijd onze eigen verwachtingen op leggen en soms niet eens meer de liefde kunnen ontvangen zoals de ander die geeft. We willen het op onze manier en als je echt van me houdt dan doe je dat toch?

De grote uitdagingen in een relatie komen wanneer je al wat langer bij elkaar bent en je de verschillende fases van het leven samen doormaakt. Een leven samen opbouwen, werken en ook de uitdagingen als ontslag, depressie, de crisis die er nu ook heerst. 

En dan komen de vragen op: is mijn relatie nog wel goed? Moet de ander niet wat veranderen? Groeit zij wel met mij mee? Groeien we niet uit elkaar? Al deze vragen heb ik doorleefd en iedere keer als ik mezelf deze vragen ging stellen gaf het me geen fijn gevoel; alsof ik iets van haar nodig had. Alsof ik zelf niet compleet zou zijn. Ik merkte dat ik daardoor afhankelijk werd van haar liefde en maar ook van haar humeur.  Ik ontdekte dat ik het geluk buiten mezelf plaatste en op het moment dat we dat gaan doen in ons leven beseffen we niet meer dat we in essentie liefde zijn. 

Dat we eigenlijk alleen maar onze ogen hoeven te sluiten om ons te begeven naar de plek binnenin. De plek vol liefde en licht waar alles is wat je nodig hebt. Het is een plek in jou, je eigen ziel, waarin je echt kunt ervaren hoe compleet je bent.

Stel jezelf de vraag? Moet mijn partner dan nog met mij mee groeien? Is het direct een probleem als je in een fase beland dat je verschillende wegen op groeit? Ik weet het niet, maar ik denk het niet, het ligt er ook aan hoe je deze zaken interpreteert. 

Een relatie is er niet om je gelukkig te maken maar om je wat te leren. Jouw partner kan jou niet gelukkig maken dat moet je zelf doen. Ieder van ons loopt zijn of haar eigen pad, zo is het leven… Je hebt een relatie of je hebt het niet.

Stel dat je de bovenstaande overtuigingen voelt in jezelf. Geeft je dat een gevoel van vrijheid, liefde en vrede? Het diepe besef dat we onszelf alles kunnen geven wat we nodig hebben. Zodat de ander wel eens in een fase kan komen van eigen uitdagingen, niets meer kunnen geven of even niets meer voelen. Gelukkig kan ik het dan bij mezelf halen en kan ik daardoor besluiten zelf in liefde te blijven. 

Want wanneer ik denk van de ander iets nodig te hebben, moet hij of zij het wel blijven geven anders word ik kwaad of verdrietig. Maar daarmee wordt het er natuurlijk niet fijner op. Maar wanneer ik mezelf kan voeden kan ik ervaren dat ik liefde ben. En dan komt het wonder…

Wanneer jij beseft dat je liefde bent ga je de ander weer zien door de ogen van liefde. Je kunt opnieuw de ziel waarnemen van de ander. Wanneer ik angstig ben, dan zie ik angst in de ander. Wanneer ik gefrustreerd of kwaad ben, zie ik de frustratie in de ander. Die heb ik dan zelf (onbewust) opgewekt doordat ik zelf gefrustreerd ben en doe.

En hoe mooi, maar wel pijnlijk is het eigenlijk als je partner er niet meer voor jou kan zijn. Of als de ander het niet geeft zoals jij het wilt. Of dat de ander een andere kant opgroeit, of een eigen uitdaging door moet en geen liefde meer kan voelen… 

Dan worden we verplicht teruggeworpen op onszelf en gedwongen om de liefde in onszelf te voelen. Om deze liefde weer te ervaren en weer te zijn. We gaan dan eindelijk eens leren hoe het is om van voorwaardelijke liefde naar onvoorwaardelijk liefhebben te groeien.

Dat is zeker niet gemakkelijk, maar wel een ongelooflijk mooi  proces waardoor de liefde in jou oneindig groot kan worden.